De pro’s en contra’s van weblogs zijn hier de voorbije weken al uitvoerig besproken.
Maar dan vooral vanuit de wereld van de auteurs.
Laat ik het perspectief nu even omdraaien en aan de andere kant van het scherm gaan zitten.

Dan moet ik toegeven dat ik het zelf ook leuk vind om het verloop van kleine levenshistories te volgen. In stilte. Want ik laat zelden of nooit een comment achter op de blogs die ik bezoek. Ik wil een anonieme getuige zijn. Mijn handtekening hoeft niet noodzakelijk onder iemand anders’ levensverhaal te staan. Ik geniet in stilte.

OK, ja, ik zal een voorbeeld geven.
Een aantal weken geleden las ik dit op een van mijn favoriete blogs.
Sommigen kijken graag naar ‘Neighbours’. Anderen hebben het dan weer meer voor ‘Home and Away’. Ik hou van dit soort verhalen.
En net als die ‘Neigbours/Home and Away’-fans vlucht ik even uit mijn eigen wereld. Alhoewel. Ik blijf wel in de echte wereld. De echte wereld in prozavorm.
Voorlopig blijf ik de plotlijn goed vinden. Deze plotlijn zeker.