Mijn zusje heeft nu al wekenlang dezelfde nachtmerrie. Het lijkt me persoonlijk heel erg angstaanjagend om nacht na nacht hetzelfde te dromen. Het is me gelukkig nog nooit overkomen.

Mijn zus droomt telkens opnieuw dat ons opgroeidorp door een tsunami getroffen wordt. Even voor alle duidelijkheid: ons opgroeidorp is geen kustgemeente. Meer nog, ons dorp is zelfs vrij diep het binnenland ingetrokken, waarschijnlijk op de vlucht voor foute frigoboxtoeristen (er zijn namelijk ook juiste, maar da’s voor een andere keer).

En toch, mijn zus droomt dus over lokale tsunami’s, ter hoogte van het Vlaamse binnenland. In haar droom is de eerste golf net gepasseerd. Maar ze weet – van het Journaal en zo – dat er natuurlijk een tweede golf op komst is. Daarom smeekt ze me om haar niet los te laten, want anders raken we elkaar ongetwijfeld kwijt “als den tweeden komt”. Geef toe, tot op dit punt is het psychologischerwijs (toevallig ook het vakgebied van mijn zus) allemaal vrij goed te volgen.

En dan gebeurt het. Ik weiger haar met beide handen vast te houden, want (en ik citeer mezelf in de droom): “ik moet eerst wel efkes een verslag maken voor op de radio.” Vervolgens sta ik ter hoogte van het station (nog altijd in ons dorp) een verslag naar Brussel te lepelen met behulp van een heel erg grote microfoon.

Kijk, zelfs in mijn dromen ben ik een workaholic.
Maar zusje, laat het een troost zijn. In real life laat ik je nooit los. Ik zal er voor zorgen dat er een headset in de buurt is voor dat verslag.