“Ik zal jou altijd even graag blijven zien. Ik ben alleen bang dat de wereld jou niet altijd even graag gaat zien. En dat maakt me bang.”

De reactie van mijn ma toen ik vijftien jaar geleden uit de kast kwam. Ik begreep toen maar half wat ze bedoelde. Nu helemaal. Of bijna helemaal. Want moeders zijn altijd net iets wijzer dan hun zonen.

Ik ben homo. En dat heeft eigenlijk nooit echt een grote rol gespeeld. Zoals ik het ook wil. Ja, er was wel eens die baas die zei dat hij vond dat ik niet langer op de radio moest presenteren omdat ik homo ben en – ik citeer – ‘je dat op de één of de andere manier toch altijd een beetje hoort’, maar voorts… Tot een jaar geleden heb ik me nooit echt fysiek bedreigd gevoeld.

Ik walg van het nieuws van vandaag. Zoals ik de voorbije maanden al zo vaak – té vaak – heb gewalgd. Ik zit met veel vragen. Vragen die er altijd wel zijn geweest, maar die nu weer in alle hevigheid mijn volle aandacht opeisen. Wat moet ik doen als iemand mij en mijn lief op café vraagt of we homo zijn? Ik wil niet liegen. Ik wil gewoon mijzelf zijn. Ik wil mij deze vraag niet stellen.

Op barricades zal je me niet snel tegenkomen, maar dit moet me van het hart. Zonder Calimero te willen zijn, een complex waar holebi’s volgens mij soms te graag aan lijden. Ik wil met mijn lief door de straten van eender welke stad kunnen verdwalen zonder over mijn schouder te moeten kijken, blikken te moeten monsteren of dreiging te moeten inschatten. En toch doen we dat in de praktijk wel. Hoe we elkaars hand los laten als we ‘gevaar’ zien… alsof er jarenlange training mee gemoeid is. Elke keer voel ik me een verrader. Een lafaard. Alsof ik een strijd verlies waar ik sowieso niets bij te winnen had.

Ik hoop dat mijn moeder vandaag het nieuws niet heeft gehoord en ik wou dat ik haar woorden van vijftien jaar geleden van tafel kon vegen. In alle eerlijkheid… soms ben ik ook bang. Maar hou het onder ons. Echte mannen horen zoiets niet te zeggen.