Eén likje aan een driekleurenijsje.
Bam!
Meteen weer helemaal teruggeslingerd naar mijn jeugdjaren.
Naar bompa, die – als er even geen tijd was geweest om zelf artisanaal roomijs te maken – enkel een driekleurenijsje in mijn pollekes duldde. Want die waren bijna net zo lekker als de zelfgemaakte van mijn grootmoeder. Het had ongetwijfeld ook iets te maken met het ‘help-een-handje’-karakter van de driekleurenijsjes. Want je moest het ijs zelf eerst nog tussen twee koekjes vleien. En mijn bompa was daar heel sterk in. Hij was mijn held. Mijn bompa, de ijsjesmaker. Dankzij achteruitblikvertekening last bompa in mijn herinneringen de tricolore ook eigenhandig aan elkaar. Bruin, wit, roze. Met de bijna-kleuren van de Belgische vlag ga je namelijk niet onbezonnen om. (Volg)orde is belangrijk.
En zo’n ijsje at je met evenveel orde op. Geen mens die het in zijn hoofd durfde te halen om rechtstreeks in de koekjes te happen. Neen, volgens de lokale traditie moest je eerst langs de randjes likken. Op het einde mocht je de zwaartekracht een handje helpen en de koekjes gevaarlijk dicht tegen elkaar duwen, terwijl je je blik geen moment liet afdwalen. Geen ruimte voor ongelukjes met de bijna-nationale driekleur.
Ik ga er straks nog eentje ‘maken’.
Mijn persoonlijke groet aan de vlag.
En aan mijn bompa.