Hey lieverds,

even geleden dus we proberen er een uitgebreid verslag van te maken.

Zondag nog een dag in Burlington, 33 km gefietst langs Lake Champlain, prachtig, echt de moeite. Ons gat doet er wel nog altijd zeer van, maar bon. Burlington was echt super, er woonden zelfs Amerikanen waar ge een intelligent gesprek mee kon voeren! En die -echt waar!- de taalproblematiek in Belgie kenden! Misschien dat de nabijheid van Quebec daar voor iets tussen zit.

Gisteren een moeilijke dag vol hoofdproblemen. Cindy bv was het hare vergeten. Ze was smorgens alvast de helft van onze inboedel in de car gaan steken. Na het douchen, ontbijten en uitchecken lopen we op ons gemak naar de parking om te vertrekken. Blijkt dat ze al die tijd de deur van de auto wagewijd laten openstaan had!!!!!!!!! Maar onze spullen waren zelfs niet aangeraakt. Niks Jack The Ripper of Freddy Krueger, zeg nu nog eens dat Amerikanen onbetrouwbaar zijn!

Dan naar Ben en Jerry’s gereden waar we een rondleiding in de fabriek kregen, heel fijn, nog nooit zoveel kleurtjes en fun gezien in een workplace. Leukste was de Flavour Graveyard, een kerkhof waar alle niet meer verkochte smaken een eigen zerk met opschrift hadden.

Daarna bleek er ook met mijn hood wat te schelen, het sloeg nl open en dicht van de migraine. Gooi daar 300 km bergop/af rijden met de zon pal op de voorruit bij en ge krijgt een uitstekend recept voor carsickness. En terwijl er anders om de 10 km 14 rest areas zijn, nu natuurlijk geen enkele. Na 45min is Cin ten einde raad van de eerste de beste afrit gereden en dan zomaar een open plek op. Het bleek de employees only parking van Bernies New England Headquarters te zijn, alwaar ik mijn maaginhoud, bestaande uit Ben en jerrys Pumpkin and cheesecake in de berm heb achtergelaten.

Ondertussen zijn we in Mystic, en mystic it is! Ons hotel zit vol bommies en bompies die allemaal sneeuwwit haar hebben en duidelijk net als wij gisteren op de Emmys fahion police hadden gezien dat een helmkapsel in is! Behalve dan de bazin van de breakfast room vanmorgen die meer voor de blonde poedelstijl gaat. Zij had een zware dag vandaag, want ‘they’ called her om te zeggen dat breakfast vandaag maar tot halftien was ipv tot tien uur. En dus had ze grote moeite om de deuren af te sluiten en de hongerigen naar de exit te begeleiden. Ze bleef om een of andere onduidelijke reden ook steeds maar tegen mij herhalen dat er geen milk today was. Enfin, het werd daar een rel van jewelste omdat er overal aangeduid stond dat er eten was tot tien en iedereen langs branddeuren terug naar binnen kroop. Uiteindelijk verdween ze om even later terug te komen en alweer heel persoonlijk aan mij te komen vertellen dat ‘they’ nog es hadden gebeld om te zeggen dat het toch tot tien uur was. Que?

Vandaag zijn we naar Mystic Seaport geweest, een oude scheepswerf/haven, waar een zeiler/motorfreak/wereldreiziger/dichter mij zowat zijn hele leven heeft verteld, terwijl ik alleen maar dacht: makker, ik ben hier wel aan het verbranden he! Daarnet hebben we ook nog een reddingsoperatie uitgevoerd en een verloren badge uit het zwembad gevist, maar toen we die braaf inleverden aan de receptie kregen we alleen een ‘ok’ en geen vindersloon, ondank he..

Forel van de dag kwam vandaag uit mijn mond, nl ‘ik zal er langs voor ingaan’.

Bon, dat zal het zijn want we gaan nu eten in Mystic Pizza, van de film jawel, als we Julia Roberts tegenkomen, zullen we ze de groeten doen!

The Mystic Washergirls