Hallo daar,

ja, we zitten weer eens zonder GSM-verbinding, ook al hebben we dan terug de geciviliseerde wereld bereikt. Volgens een phoneman hier is het een ‘Burlington area problem’. Jammer maar helaas dus, we kunnen er ook niks aan doen.

Een verslagje van de afgelopen dagen. Met in de hoofdrol de Mike. Mike was nl een van de stoere mannen die de trein op de Cog Railway richting Mount Washington deed stomen. En stoom was er niet alleen op de trein maar ook in ons lijf. Amai! We kunnen al twee dagen nog nauwelijks aan iets anders denken, wat de geur van steenkool in combinatie met Mike zijn handen met onze hormonen doet, is moeilijk te beschrijven. Toch niet als we deftig moeten blijven.

Ook op de trein: the crazy nervous lady, the plastic dollwoman (zo iets gelijk een pop bij de kapper maar dan levend) en twee older gays die mekaar niet konden gerust laten. Was de eerste keer dat we hier zo’n public display of affection zagen amongst gays, buiten de veilige omgevimg van speciaal daartoe ontworpen etablissementen natuurlijk. De leuze van de staat New Hampshire is dan ook ‘Live free or die’. En nog wat political correctness tot in het absurde: daarnet zijn we begot een verkeersbord tegengekomen met “attention, blind person’!!!!!!! Stond tussen de tientallen borden met “Moose crossing’, die bij ons altijd de reactie “My ass ja!’ oproept, want ondanks vier dagen in de bush geen moose te bespeuren, we zijn van miserie bijna tegen zo’n bord gereden ipv tegen het beest zelf!

Nu dus in Burlington, Vermont, de vierde staat op ons lijstje, leuke universiteitsstad met veel jonge mensen en veel shops. Waar we -ale, vooral
ik- nog maar eens in de Abercrombie en de boeken zijn gevlogen. We zijn naarstig op zoek naar een privevliegtuig om alles mee naar huis te krijgen.

Persoonlijke boodschappen (ook ter vervanging van de GSM dus)

Johan en Greet ODB: gelukkige verjaardag xxxxxxxxxxxx Bert R: hoop dat het een leuk feestje was, en uiteraard wil ik een verslag met alle gore details Greet M: heb een verrassing voor u

Oh en dan nog iets wat we de vorige keer waren vergeten: in het gastenboek op MT Washington hebben we eens gezocht naar al die andere Belgen die de zaak hier plat lopen en jawel we hebben er twee gevonden. In mei zijn er gentenaars op bezoek geweest en ze vonden het vree waas. Wij ook dus 🙂

Kussen,

de onbereikbare tweeling