Eén van de redenen waarom ik zo van Parijs hou is de diversiteit van de stad. Je hebt niet alleen de verschillende arrondissementen en wijken met hun typische karakters, maar daarnaast loopt hier vooral ook een bont allegaartje van mensen rond. Ik besef dat ik met mijn aanwezigheid deze week die mengeling nog een beetje bonter maak.

Parijs is ook de eerste stad waar ik iemand luidkeels met de muziek op z’n MP3-speler heb horen meekwelen. Ik zat er eerlijk gezegd al jaren op te wachten. Ooit moest er toch wel eens iemand de wereld om zich heen vergeten terwijl hij/zij zich compleet door de muziek liet meeslepen? En jawel, deze week was het zover. Ik vond het charmant. Jezelf zomaar kunnen verliezen, alle remmen los. En alle omstaanders leken er – aan de glimlach om hun mond te zien – net zo over te denken.

De zondvloed is hier trouwens net begonnen. Er hingen al een tijdje dreigende wolken in de lucht en daarnet zijn de sluizen eindelijk opengezet. Heb meteen alle ramen opengegooid en zit terwijl ik dit aan het tikken ben te genieten van een fantastisch onweerspektakel.

Meteen de ideale omstandigheden om de aardappelen te schillen. Laat ik daar maar eens aan beginnen.