“Een uurtje?!? Is dat niet te kort?”
Ja, daar was hij weer. De sporter die geen grenzen kent.
Want als ik me ergens in vastbijt dan is het niet half, maar anderhalf.

Zo gebeurt het dat een mens op een zondagmiddag in Sporty Spice verandert.
‘De Vlaanderen Sportland Start To Run-podcast” (probeer dat maar eens zonder horten uit te spreken nadat je net 20 minuten gelopen hebt) werkt verslavend.
Al moet ik Evy wel nog even onder handen nemen morgen. Want na een tocht van een half uur plots te horen krijgen dat je goed bezig bent en er dan toch nog een maar aan toevoegen…
“Jaja, je bent goed bezig, maar laat ons niet vergeten dat je nog 20 lessen te gaan hebt voor je echt in topconditie bent.”
I know! Maar dat betekent nog niet dat iemand dat luidop mag zeggen.
Zeker niet als iemand daarboven ook nog eens besluit om de kraan even open te draaien.

Na de hoopgevende woorden van Evy ben ik rechtstreeks naar het sportcentrum doorgelopen. Want de sportfreak in mezelf had ook nog om een potje badminton gevraagd.
“Een uurtje?!? Is dat niet te kort?” hoorde ik mezelf zeggen toen mijn mede-vliegenmepper de reservatie van het terrein bevestigde.
Hij lachte een beetje mysterieus.
Nu snap ik waarom.

Morgen een rustdag. (niet mijn eigen keuze, het moet van Evy)
En overmorgen vlieg ik er weer in.
Als je me mocht tegenkomen ondertussen: ja, dat is waanzin in mijn ogen.
Kom nooit tussen mij en mijn loopschoenen of badmintonracket!