Stevens verhaal begint ietwat sprookjesachtig. Op de dag dat God de talenten uitdeelt, is Steven te laat op de afspraak. Hij is zo druk bezig geweest met over en weer lopen tussen alle mensen die hem nodig hebben om één of andere futuliteit op te lossen, dat ie dat ene ding waar hij zélf belang bij heeft helemaal uit het oog is verloren.

En zo komt het dat Steven helemaal achteraan in de rij staat aan te schuiven, zichzelf voor het hoofd slaand over zo’n stommiteit, en met weinig hoop op een goeie afloop. Wanneer het eindelijk zijn beurt is, heeft God maar drie pakjes meer over. Steven maakt ze voorzichtig open en vindt tot zijn verbazing “groot hart”, “scherp verstand” en “sterk karakter”.

Vol ongeloof over zoveel geluk, klapt hij enthousiast in de handen, tot hij vanuit zijn ooghoeken een meewarige glimlach op Gods gezicht ziet verschijnen. Steven kijkt God vragend aan, maar het enige wat die zegt, is: “Mooie loten, maar of het ook makkelijke zijn…”

Niet dus. Zoals alle verstandige mensen, gelooft Steven heilig in de theorie dat je niet van iemand anders kan houden als je niet eerst van jezelf houdt. Dat je onmogelijk van iemand kan verwachten dat ie je neemt zoals je bent, als je dat zelf niet eens kan. En dus steekt Steven al zijn hele leven veel energie in het aanvaarden van zijn eigen kleine tekortkomingen.

Het probleem is Stevens hart. Dat is zo groot dat het vindt dat het recht heeft op een eigen mening. En die is dat het onmogelijk is om van jezelf te houden als er niemand van jou houdt. Om het aanvaardingsproces van de mensen om hem heen makkelijker te maken, houdt Steven dus ontzettend veel van hen. Zoveel dat de tijd om voor zichzelf te zorgen, er soms bij inschiet.

Die mensen om hem heen wéten dat ook, maar ze vinden het niet echt een probleem. Want Steven heeft een sterk karakter. Die slaat zich er wel doorheen. Die komt altijd op zijn pootjes terecht. Toch?

Wel, ja en neen. Steven raakt ook wel es de weg kwijt en verliest zichzelf in allerlei omwegen, uitwegen en vluchtwegen waar hij diep ongelukkig van wordt. Zo diep dat ik er soms niet meer in slaag hem uit het doolhof te helpen.

Waarmee ik bij de essentie van dit verhaal kom. Net als Steven ben ik een idealistische wereldverbeteraar. En deze keer ben ik er in geslaagd mezelf wijs te maken dat ik minstens enkelen van jullie kan overtuigen om de Stevens van deze wereld niet vanzelfsprekend te vinden. Want dat zijn ze niet.