Ik heb het zo lang als mogelijk stil gehouden, maar nu de klok rondom mij wel heel erg luid begint te tikken, kan ik het niet langer.
Over een half jaar word ik 30.
En de enige emotie die dat – voorlopig – bij mij oproept, is: party! Voor zover dat al een emotie is natuurlijk.
Vorige week heb ik zelfs de eerste stappen gezet om dat party-gevoel wat dichter bij de realisatie te brengen. Altijd handig namelijk als je emoties ook in de praktijk kan omzetten.
Ik heb een partner-in-crime aangeduid, die voor de praktische realisatie van de feestelijkheden zal instaan. De taakomschrijving is duidelijk: zorg er voor dat het een onvergetelijk feest wordt, niet alleen voor mij, maar vooral voor de genodigden.
Ik had de woorden amper uitgesproken of de locatie lag al vast. En: het is er eentje om U (jawel, zelfs met een hoofdletter) tegen te zeggen.
Het spreekt voor zich dat ik er nog een half jaar lekker mysterieus over ga doen.
En wat minstens even mysterieus is, is de vraag of jij wel uitgenodigd zal worden.
Heb je in de voorbije 29 en een half jaar (op de juiste manier) indruk op mij gemaakt?
Het antwoord landt begin volgend jaar in je brievenbus. Of niet.

Nvdr: kev wil zich nu alvast excuseren bij mensen die hij toevallig een uitnodiging zal vergeten te sturen.