Niets zo zalig als om half elf ’s avonds nog even gaan joggen langs de Coupure.
OK, op het moment zelf grenst het vaak aan het onuitstaanbare soort ‘afzien’, maar nadien blijf je wel achter met een zalige energy boost.

Ik ben ‘Hem’ tijdens het joggen trouwens tegengekomen vanavond.
‘Hem/Hij’ is de gast die nu al 10 jaar mijn pad op de meest vreemde plaatsen kruist. En om de een of andere bizarre reden herinner ik me dat achteraf altijd nog heel goed.
Je moet weten dat ik een geheugen als een zeef heb. Maar iets in mij vindt het blijkbaar de moeite waard om al de (banale) ontmoetingen met ‘Hem/Hij’ op te slaan. Permanent.
Ik ken zijn naam niet.
Ik weet niet waar hij woont.
Ik heb nog nooit met hem gepraat.

Maar wie weet laat ik hem ooit op een dag deze post wel lezen.
Terwijl we samen met de laptop in de zetel hangen.
En dan hoop ik dat hij glimlacht. Zoals daarnet, toen hij voorbij fietste.

Damn, ik moet echt minder hard gaan trainen. Ik begin te hallucineren.