Je kent ze ongetwijfeld ook… de types die altijd ruimschoots de tijd nemen om hun hele leven uit de doeken te doen, nadat je hen de welgemeende vraag ‘hoe is het nog met jou?’ gesteld hebt. De types die vervolgens de vraag helemaal niet terugkaatsen. Niet dat ze niet geïnteresseerd zijn in jouw bestaan en de ongetwijfeld boeiende dingen die jij meemaakt. Neen, ze hebben het hooguit over het hoofd gezien.

Vaak kan je ze op dezelfde lijn plaatsen als de types die jij altijd weer probeert op te beuren. Een schouderklopje hier, een bemoedigend woordje daar. Maar als jij er eentje nodig hebt…

Maar ach, we kunnen het hen niet kwalijk nemen dat ze er niet zijn als jij het even moeilijk hebt, want de reden is eenvoudig: ze zijn zich in alle egocentrische drukte gewoon vergeten af te vragen hoe het nu eigenlijk met jou gaat.

En soms wil je dan zo keihard roepen: ‘vraag dan toch hoe het met mij gaat’. Maar ik vrees dat ze voor het antwoord gewoonweg niet klaar zijn. Net zoals de oppervlakkige ça va-types. Het soort dat aan iedereen ALTIJD vraagt hoe het gaat. Alleen mag je die ‘ça va?’ niet als een echte vraag interpreteren. Het is hooguit misplaatste etiquette, een standaardbegroeting. Twee woorden die mijn maag in elkaar doen krimpen. Want het mag dan wel goed staan in een cursus ‘netwerken voor beginners’, bij mij heeft het een averechts effect.

Soms heb ik zoveel zin om gewoon welgemeend de waarheid op zo’n ‘ça va?’ af te vuren. Als een spraakwaterval. Om vervolgens ongetwijfeld vast te moeten stellen dat de ‘geïnteresseerde vraagsteller’ al twaalf oprechte begroetingen en drie verdiepingen verder gewandeld is.

Doet er mij aan denken… hoe is het nog met jou?