Ik vervloek voor de zoveelste keer de “Jongens en wetenschap” die me het antwoord schuldig zijn gebleven op een nochtans zeer pertinente vraag: “hoeveel snot kan een menselijk hoofd bevatten?”. Als ik dat al es wist, dan kon ik misschien berekenen hoelang mijn ellende nog moet duren. Of nog beter: wanneer ze eindelijk achter de rug zal zijn. Dan was er licht aan het eind van de tunnel. Nu lijkt het erop dat ik me naar mijn lot zal moeten schikken en me door de rest van de winter zal slepen als een ziek paard dat wacht op het verlossende spuitje.

Wie me kent, zit nu waarschijnlijk al luidop te denken: “Ga dan naar de dokter, koppige trees!”. Wel lieve mensen, het zal jullie verbazen en/of verontrusten maar ik ben geweest! Jawel, zo erg is het dat ik zelfs mijn aangeboren afkeer voor dokters aan de kant heb geschoven en deskundig advies ben gaan inwinnen. Ik slik en spuit op doktersvoorschrift -en tegen al mijn principes in- al vijf dagen allerlei vergif. Veel beterschap heeft het me nog niet opgeleverd.

Al die chemische substanties zorgen bij mij alleen voor de aantasting van mijn spijsverteringsstelsel waarna ik weer pillen moet gaan slikken om die miserie opgelost te krijgen. Het volstaat niet dat ik door mijn allergische gesteldheid hypergevoelig ben voor luchtwegeninfecties, neen, ik moet ook nog es allergisch zijn aan de helft van de medicijnen die de infecties bestrijden en immuun voor ongeveer al de andere.

Het is een straatje zonder eind en ik haat het! Ik lijk wel Calimero. “Want zij zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk!”. Maar goed, dat is het leven in het algemeen nooit. Life’s a bitch and then you die. En ik misschien toch nog voor mijn dertigste.

En dus heb ik een -afhankelijk van het standpunt- waanzinnig, gewaagd, origineel, drastisch besluit genomen. Ik ga die “Gezondheid!” die volgt op elke niesbui es helemaal anders interpreteren. Ik ga me bezatten! Het is genoeg geweest met het braaf zitten wachten tot ik me beter ga voelen. Ik ga me beter drinken! Laat de kurken knallen, ik ben er helemaal klaar voor.

Klaar om de alcohol vanuit mijn maag zoetjesaan naar mijn hoofd te laten stijgen, om het glas steeds sneller leeg te zien worden, om hevig te houden van alles en iedereen om me heen, om een slappe lachbui te voelen ontstaan ergens diep vanbinnen en die te laten uitdeinen tot ze luider klinkt dan alle ziektegeluiden, om zwalpend huiswaarts te keren en de lampjes van mijn wekker in duizendvoud te zien ronddansen eens ik op bed ben neergeploft.