Terwijl zowat alle aardbewoners druk doende zijn met het in de praktijk omzetten van goede voornemens, zit ik met stijgende verbazing toe te kijken. Ik ben jaren geleden al gestopt met mezelf onzin wijs te maken en ik snap niet dat iedereen er zich elk jaar weer aan laat vangen. Stoppen met roken, snoepen, drinken, roddelen: het zijn typisch dat soort dingen waarvan je weet dat je ze toch niet langer dan een maand volhoudt en die je dus uiteindelijk niks opleveren behalve het gevoel een mislukkeling te zijn.
Het zal mijn reputatie als egocentrisch wezen wel bevestigen, maar laat ik het toch maar meteen toegeven. Voor mij wordt 2006 niet het jaar van de grote ommekeer omdat ik mijn leven ga beteren maar omdat ik -ondanks mijn verfoeilijke levensstijl- 30 word. Het enige positieve daaraan is dat ik er het ongelijk van mijn vader mee bewijs. Die voorspelde me 10 jaar geleden een dramatisch jonge dood als ik niet dringend wat manieren en verstand zou krijgen. En kijk : binnen een week of tien word ik dubbel zo oud als mijn metekindje. DUBBEL!!! En zij is ook al 15! Toen ze dat vorige week opmerkte en zag hoe erg ik er van schrok, probeerde ze me te troosten met: “maar jij bent niet zoals andere mensen van 30, die zijn getrouwd en hebben kinderen enzo…” Het was ongetwijfeld goed bedoeld, maar eigenlijk stak ze daarmee het mes nog wat dieper in de wonde. Want op zich is dertig worden natuurlijk niet waar ik mee zit. Het is meer dat ik er niet in geslaagd ben om die dertig jaar te gebruiken waar ze voor dienen: te weten komen wat je wilt, het zoeken, vinden en niet meer loslaten. Ik ben blijkbaar alleen goed in het zoeken. Als ik al denk iets gevonden te hebben, blijkt het naderhand toch weer niet helemaal dat geweest te zijn wat ik zocht. En als het wel is wat ik vinden wou, dan slaag ik er altijd weer in om het nog kwijt te spelen. Van alles wat bij dertig hoort, heb ik alleen de zorgen verzameld. Een huis dat moet afbetaald worden, een auto die aan vervanging toe is, rekeningen die zich sneller opstapelen dan ik ze kan betalen en een biologische klok die zo luid tikt, dat ik er soms niet van kan slapen. Al die mensen in mijn omgeving die zich de voorbije jaren hebben ingeschreven voor het ‘huisje, boompje, beestje, kindje’-verhaal, snappen niet hoe angstaanjagend het is om 30 te worden met het besef dat je de boot hebt gemist. Want het is niet alsof ik er bewust voor heb gekozen om aan de wal te blijven staan en hen enthousiast uit te wuiven. Het is me overkomen en ik had het zelf misschien ook wel anders gewild. Neen, ik ben niet ongelukkig, maar ik ben ook niet compleet ongevoelig voor de overdaad aan geluk die sommige andere mensen te beurt valt. Mensen die dan ook nog vaak ondankbaar met dat geluk omspringen. Die vergeten dat het niet zo vanzelfsprekend is iemand te hebben in wiens armen je kan in slaap vallen. Laat dat mijn enige goeie voornemen zijn: die momenten naar waarde schatten en ze koesteren. Ook na mijn dertigste.
Kevin De Geest 