Voor mensen die -zoals ik- lijden aan een shoppingallergie, is de meest verschrikkelijke periode van het jaar aangebroken. De jacht om kerstcadeaus is officieel geopend. De strijd om een hoofdrol in mijn nachtmerries ook. En de concurrentie is moordend.

Jengelende kleuters die CD-rekken omver lopen, het op een huilen zetten bij elk stuk chocolade dat ze niet meteen in hun mond kunnen laten verdwijnen en hun snotneus afvegen aan de broek van toevallige voorbijgangers. Scheldende moeders die de controle over hun kroost kwijt zijn en niet genoeg opvoedkundig talent bezitten om te beseffen dat kinderen aan Ikea-stress blootstellen gewoon een legale vorm van mishandeling is.

Oude besjes die zich net nu een nieuwe plumeau willen aanschaffen en met dat doel de kassa van de Blokker een half uur lam leggen om heel hun portemonnee uit te gieten, alle muntjes per soort te ordenen, vast te stellen dat ze net twee cent tekort komen en dan toch met dat briefje van 500 euro moeten betalen waar de kassierster niet genoeg wisselgeld voor heeft. Voor mij is het pure horror.

Nochtans kan ik uit de grond van mijn hart zeggen dat ik van kerstmis hou. Dicht bijeen kruipen om de kou te verjagen, wegdromen bij de lichtjes in de boom, lekker eten en drinken en tegen beter weten in toch weer hopen op vrede op aarde voor alle mensen van goede wil. Ik doe het allemaal met evenveel overtuiging.

En eens ik mijn moed bijeen krijg geraapt, zal ik er dus ook deze keer wel weer helemaal voor gaan. Niet de obligate das voor papa en de keukenrobot voor mama dus. Neen, als het dan toch moet, dan wil ik het ook goed doen.

Zodat ik me kan verheugen op het opgeluchte gezicht van mijn metekindje omdat ik door had dat ze de Pooh-prullaria ontgroeid is en een hip flesje parfum verkiest. Zodat ik er in slaag om het zoontje van mijn vriendin Karen evenveel plezier te bezorgen met de glitter-verpakking als met het cadeau dat er uit komt.

Er is Greet die ik gelukkig maak door haar de zekerheid te geven dat ze ook in 2006 elke ochtend een blaadje van Peters zeurkalender zal kunnen scheuren. En Nele, die meestal te blut is om te kopen wat ze nodig heeft en vast al uitkijkt naar welk nuttig gebruiksvoorwerp ik deze keer uit mijn hoed tover.

Mijn ex is ongetwijfeld net als ik al weken aan het piekeren over hoe hij me de loef zal afsteken in onze onderlinge competitie om het meest originele cadeau. En hoezeer Kevin ook probeert om aan mijn grote mond te laten ontsnappen wat hém te beurt zal vallen, hij zal zijn nieuwsgierigheid pas over een week of twee bevredigd zien.